Işığı o kadar sevmiyorum ki karanlıktan korkayım yada karanlıkta gözlerimi kapatmak hayatımı daha ne kadar karartır...
İçinde ne var ki hayat ben seni yaşamaya devam ediyorum neden bu boşluk sadece kendi sesimi yankılandırıyor....
Duymak istediğim tek ses sesinki olduğu için aklımda tüm sesleri susturdum başka seslere sırtımı döndüm, şimdi sende konuşmuyorsun....
1 comment:
kör karanlığa inat büyümüştü gözbebeklerim, görebilmek arzusuyla. ne çare...beceremedim, olmadı. karanlıkta "faltaşı" gibi açılıp, aranan gözlerim öyle yorulmuştu ki, etraf aydınlandığında, bu kez açılamayacak kadar dermansızlardı...ve ben yine göremedim...
Post a Comment