Terkedilmiş bir uygarlığın son şehri sanki buralar..Güneş doğuyo ama neyin üzerine ..Martılarda azalmış sayıca ..Ne kalmışki buraları güzel kılan..Huzur bulduğum dinginleştiğim şehir neredesin..Neredesin gözlerine baktığımda yeniden parladığım aşk

...

ölüm kapımdan uzaklaşırken ve ayaklarında benim kanımla artık benim olmayan herşeye izini bırakırken yüzündeki hoşnutluktan kaynaklanan gülümseme neden seninkine bu kadar çok benziyor.Duvarda artık benim olmayan ellerle yazılmış,artık atmayan bu kalbin sesi,ölümümün tek şahidi isimsize ithaf olunmuştur bu sözler....

...buz gibi bir sensizlik...

Karlı bir Ankara sabahında yürürken umulmadık bir buz birikintisinin arkadan vuruşu sensizliği farketmek..Daha kaç kere aynı yalana inanabilirim yada kaç kere bu güven duygusu bu acılara sürükler..Ama çoğumuzun istediği,benide korkutan bir ümit havası beni yeniden kalkıp yürümeye zorlayan..Bitti desek biter mi bu oyun ???